Ben de şöyle bir hissiyat hakim gündüzleri;günün akışı içinde ölüm fikri hiç aklımdan geçmiyor..Oysa gündüz dışarıdayken ölme ihtimalim,gece evde otururken ölme ihtimalimden daha fazla,ne biliyim,gündüz araba çarpar,belediyenin açtığı çukura düşebilirim,kopan elektrik kablosuna kafa atıp ölebilirim,bir maganda kurşununun adres sormaması sonucu “niyazi” olabilirim ama gece evde,aklıma gelen bi deprem bir de yangın..İşte buna rağmen gündüz ölmezmişim gibi geliyor!
Siz de durum nasıl?
Gece olunca,hali ruhiyetim değişiyor,özellikle yatağa girdiğim vakit ve uyuma arasında geçen sürede şöyle bir günün vicdan muhasebesini yapıyorum,ölüm fikri belirginleşiyor kafamda,istesemde istemesemde..
Peki bu gece ölücekmişim hissinin tam sebebi ne acaba?Neden böyle algılıyorum ya da algılıyoruz?Gecenin yaptığı karanlık çağrışımının,kabirdeki karanlıkla eşdeğer olması mı?Karanlık fobisi diye bir şey var,bunun sebebi ölümü çağrıştırması mı,yoksa etrafında olup biteni göremeyecek olmandan kaynaklanan huzursuzluk mu?Bilmiyorum…
Bir düşünün,gündüz vakti simit alırken,hiç aklınıza ölüm geldi mi?Ama eminim gece vakti gelmiştir..O zaman bunun sebebi,gündüz vakti hayatın akışı içerisinde yapılacak işlere odaklanma olabilir mi?Yani düşünmemek,görmezden gelmek,ölümü,öleceğini görmezden gelmek..
Garip bi durum bu,belediye hoparlöründen falan oğlu falan kızı kişinin öldüğünü ve cenazesinin şu gün kaldırılacağını duyarsın..Ne hissedersin o an,eğer o kişiyi hiç tanımıyorsan?Bir şey hissetmiyorum ben,hislerimi dürtükleyecek bir şey bulamıyorum,üzülemiyorum hiç tanımadığım adını dahi duymadığım bir kişinin ölümüne,bu durum ya,ölümün bir doğa kanunu olduğunu kabullenmemden,ya da??Ya da bu ölüm haberini duyabildiğime göre “halan hayatta olmamdan doğan sevinç olmasın” ???
Ama bakın ölüm şekline göre de şekilleniyor üzüntü veya sevinçler..Kanser hastası bir yakınınızın ölümüne “çok çekmedi.kurtuldu” diye sevinebiliyorsunuz ya da daha 16sında beden eğitimi dersinde kalp krizinden vefat eden bir gence “hayatının başında” vefat etti diye üzülebiliyorsunuz…
Algılamaya göre herşey..Hayat o kadar kısa ki,yaptığın şeyler,yapamadıklarının yanında bir nokta olabilir ancak..Ve sen bir nokta kadar eyleminle kapıyacaksın gözlerini ve bir nokta kadar olan eylemlerinle hatırlanacaksın ve bir nokta kadar olan eylemlerine son noktayı koyacaksın..
Biliyor musun,bazıları son noktasını koyduğunda şimdiye kadar ki en büyük iyiliğini yapar dünyaya!!!
Gece kadındır Mösyö! Balzac öyle der, yani Mösyö demez de Madam der.Çünkü o esnada bir dişiyle konuşmaktadır ya da konuştuğunu varsaymakta, bilemiyoruz.
“Gece midir beni hüzünlendiren yoksa ben miyim hüzünlenmek için geceyi bekleyen…” son cümle en çok takıldığım yer son cümle oldu”Biliyor musun,bazıları son noktasını koyduğunda şimdiye kadar ki en büyük iyiliğini yapar dünyaya!!!” Ya düşünelim çevremizde sevilen bir insanızdır en azından yakın çevremizde sevenimizdir boldur bu da kendimizi iyi hissetmeye nedendir bilmiyorum; ama acaba birileri uzakta ki veya yakındaki birileri benim, bizim için şu son cümleyi kuruyo mudur kurmuş mudur ya da kurmaya aday birileri var mı ??? ben buraya takıldım!! İnsansa eğer saygı duyulmayı haketmez mi herkesi sevmek zorunda değiliz ;ama birisi için o cümleyi kurmak biraz ağır cezalandırmak değil mi o kimseyi…
kişiden kişiye değişir sanırım bu durum. kutuplarda 6 ay gece 6 ay gündüz yaşayanların ruh hali ne olacak peki 🙂 ? kimi var ki aklına bir saniye bile gelmiyor belki de belli etmiyordur. usta yalancı çok!
benim durumum daha farklı. ben gündüzleri daha çok düşünüyorum ölümü. karşıdan karşıya geçerken mesela, araba çarpsa ve ölsem ne olur die düşündüğüm çok olmuştur. aslında en çok, acaba nasıl öleceğim die düşünürken alternatifleri sıralıyprum kendimce!
belediye hoparlöründen birinin öldüğünü duynca, bi gün diyorum, bi gün benim de adım söylenecek böyle. ya da belki diorum, öyle bi yerde ölücem ki cesedimi bile bulamayacaklar. kim bilir…
tabi bu düşüncelr psikolojimi bozacak düzeyde deil. yani kafayı ölümle bozmuş deilim : )
alla alla yıllar sonra,biri bi yorum yapmış bu yazıya,hayret : )
ölümle ilgili nerdeyse aynı şeyleri hissediyoruz ve düşünüyoruz.ben de gece yatarken çok düşünüyorum bunları.sabah ise aklıma bile gelmiyor.
bazen ulan belki de 2 dk sonra ölecem belli değil,ne garip bi duru die düşünmüyor da değilim…