Kırık Şarkı

hesapsız kayboluşlar yaşandı
hep
kendini bulmak için…

kendine benzemeyen herkesle
ve
kendine benzeyen hiç kimseyle
ama
hep aynı sahnedeydin!

zaman aktı…
insanlar geldi…
insanlar gitti…
sen
hep oradaydın!
hep
birlikte ölebileceğin
insanların izinde…

sarhoş kentlerde…
ıslak caddelerde…
dağınık yatakların,
kokuşmuş sevişlerinde…

sandın ki,
bedenindi savrulan;
oysa için paramparça…
ve
her yeni gelen
bir şeyler kırdı orda…

şimdi yüreğin
cam kırıklarıyla dolu…

ki,
bu kadar saydam olmasaydın,
bu kadar da çok kırılmazdı,
-sol memenin altındaki cevher!-

“yaşamak” diyordun,
tükenen nefesinle;
“yaşamak bir sistem işi!”

yaşamak,
bir sistem işiydi
ve sen
bir anarşiydin!
bu nedenle ölüm,
tek isyandı
tüm çarklara!

çok küçüktün bunu fark ettiğinde,
minik bir kız çocuğu…
sonra büyüdün,
kadın oldun:
kucağında doğmamış çocukların…
bacaklarında kan…

sandın ki gülün dikeni var!
oysa onlar,
gül olmayı
hiç beceremediler…

ve
belki de bu yüzden,
aslında
sırf
bu yüzden,
nefret ettin
o aşk çiçeğinden!

biliyordun,
yalandı!
öğrendin,
aşk yoktu!

bu sadece,
tek kişilik bir filmdi
ve
tek kişilik bir trajedi oldu sonu…

Not:Bu yazı bana ait değil “zeynali” ye aittir…