İdrak etmeye,daha doğrusu,ilkokula adım attığından itibaren,bir ŞEY olmaya çalıştırılıyorsun..”Okuyacak,adam olacak benim oğlum-kızımlar havada uçuşuyor..Lan daha 7 yaşındayım,okula gitme sebebimin bir ŞEY olabilmek için olduğunun farkında bile değilimki..Heralde o yaşta şöyle düşünmüşümdür,okul eğlenceli,güzel,arkadaşlar var,oy oy oy oyunlar falan…Yani hiçbizaman 7 yaşındayken “ben ileride,antropoloji okuyacam” diyen bi çocuk duymadım,ama genelde fiks laflar vardı: Doktor olmak istiyoruuum,örtmen olucam falan..Bunlar da kesinlikle çevreden gelen telkinler tarafından söyletilen cümlelerdi..Peki ebeveyinler iyi mi ediyor?Bence hayır..Ulen daha 7-8 yaşındayım,sen bana sürekli doktor,hakim,mühendis diye kastırırsan,kendimi ona kitlerim,ve sanki diğer meslek dallarının onlara nazaran daha kötü olduğunu düşünürüm bilinçaltımda..Telkin edilen mesleği yapamassam da büyük ihtimal mutsuz olurum,kendimi ebeveyinlerime karşı mahçup hissederim..
Ya farklı olsaydı?Telkinlere maruz kalmadan,bi 16’ma gelseydim,şöyle etrafımdaki pembe toz bulutları dağılsaydı,dünyayı kavramaya başlasaydım da,kendi kararımı kendim verseydim?Olmaz mıydı?Mesela ben belki oto tamirciliği hasretiyle yanıp tutuşan bir bireyim,ya da mobilya işi bana acayip haz veriyor..?Neden herkes üniversite okumak gerek kanısına sahip?Üniversite okumak,lisans bilgisi almak ve yola öyle devam etmek midir mutluluk?
Ulan ben mi daha mutluyum,yoksa şu an Orta Asya bozkırında,kımız yapmak için en gürbüz atından süt sağmakta olan soydaşım mı acaba?
Tıp okudum bitirdim diyelim,Tusuda geçtim,artık bir doktorum,işim var eşim var,maddi durumum iyi,hatta bebek 6 aylık oldu geçen gün baba bile dedi diyelim..Yahu aklım başka işte kaldı be benim..!
Seçimleri biz yapalım,telkinler elbette olacak,ama sen diğer kulağını açık bırak,birinden girsin diğerinden çıksın,sana telkinde bulunanlar iyiniyetlerini gösteriyorlar ama hayat senin,yapacağın tercih neticesinde o hayatı sen yaşayacaksın,hem de her gün,her saniye!
Bi sor bakalım kendine,ne olmak istemiştin?
tsubasa! tek geçerim keratayı.havada parendeler atarak rövaşata vururdu.ayağını beline değdirir şut çekerdi 🙂
onu izledikten sonra futbolcu olmak istemiştim….hala da istiom aslında 😛 keşfedin arttık la beni..
@zebla: zebla sen,1000. yorumu yaptığın için ödül kazandın, atgozlugu uzantılı e-posta adresi yani..iletişim olayları bölümünden bana bi e-posta gönder,nasıl bir e-posta adresi istediğine dair; misal zebla @ atgozlugu com gibi tmm mı?
mariomu:D ii miş o da..cocukluk yaa ne güzeldiler ne güzeldik…sevinçler bile anlık ve kocaman olurdu.tv izlerken spiker eveeeet bilin bakalım kim geliooo cocuklaaar dediginde agzım yumiyum fln ile doluyken yuncu üvcümünk diye bagırırdım mutlakada o gelirdi anaaam ne sevinirdim .. =)
İlkokul bir yada ikinci sınıftayken ailem internet kafecilik işine girdi..Bende okulun olmadığı ve uyumadığım bütün saatler orda takılıyodum..Bi gün yine oyun oynayanları izliyorum baktım babam ”Tomb Raider” oynuyo…Lara Croft adında bi hatunda kayalara tırmanıyo,atlıyo,zıplıyo elinde çift magnum tabanca off off..O oyunu gördüğümden beri Lara Croft hastasıyım..Onun gibi maceracı olmayı hala istiyorum aslında..İDOLÜM :))
hatırlıom o çizgifilmi yav,hatunun alnında metal bişi vardı,parlak taşlı..Sarı uzun saçları vardu..Ama ben mario olmak istiyom layn..Zıplıyosun paso 😀 ahaha
ben uffacıkkene ay savascısı olmak istiodum…zmanını revasta olan japon cizgi filmlerinden bi kahramandır kendileri..günlük hayatta normal olup zor durumlarında sekil deiştirip savascı olan hatun..sarışın olması,mini etek altına sekil çizmeler giymesi ve (en önemlisii de buydu galiba) g.tu sıkısınca maskeli tuksedo adında yakısıklı bi abi tarafından kurtarılıo olması yasım itibariyle tetikleyici sebeplerdendi sanırım.. hafif salak oluşuysa gözümü korkutmamıştı zekamla ondan daha iyi olacagım süphesizdi(H) =)