Yalnızlığımla öl dedi kadın,
Yalnızlığıyla öldü adam,kadın da yalnız kaldı.
Yalnız yalnız ağladı kadın,
Sonra bir omuz buldu.
Omza yaslanıp ağlarken,yalnız olmadığını anladı.
Yalnız değilsem,yalnızlığa ağlamak neden dedi kadın,
Ağlamayı kesti.
Omzun sahibi,yalnızlığa ağlayabilen kadını sevmişti.
Ağlamayı kesince kadın,başka başlara omuz vermeye gitti adam.
Kadın gene yalnız kaldı.
Omuz aradı kadın ağlaya ağlaya,
Bulduğu her omuza bir yaş bıraktı,yaşlandı kadın ve omuz.
Anladı ki kadın,yalnızlığa terk etmek birini,
Yalnızlığa terk etmekti kendini.
“Tarih tekerrürden ibarettir.” ağır meseleler bunlar benim için biraz büyük beden…
burada yalnızlığın analizini yapacak değilim.amasanırım en kotü yalnızlık şebonun da dediği gibi kabalıklar içindeki yalnızlık.
bu yazıdan,bu yargıya varabildiğin için,saygı duyuyorum sana çiğdem 😀
erkeklerin topu boyle kendi omuzlarında bir kadın ağlayıverince kendilerini khraman ilan edip bulunmaz hint kumasi zannediyorlar…
Yalnızlık paylaşılmaz..Paylaşılırsa yalnızlık olmaz…
o kadın bir ömür boyu yalnızlığına ağlayabilirdi,yalnızlığını ölesiye sahiplenebilirdi….belkide onca insan arasında,yalnızlığı sahip olduğu tek beraberliğiydi….yaslandığı omuzsa sadece fırtınada sığındığı bir liman…
e o kadın yine yanlızlığa ağlayabilir,nie sevmio adam?ya da ben nie şiirde böle gereksiz mantık aramalarına girdim???çok önemli bu soruların cevapları emrah çoookkkkk :))) şaka lem,beğendim.okudunduğunda insana hüzün verio.bu da yeter zaten,başarılı yani..bide ben ne zaman düşündüklerimi kısa bi şekilde anlatma yeteneğine sahip olucam :))neyse,saygılar efenim…
Çok çok güzelmiş bu..