Bi Yazıverem dedim Verem Sürecini

“2006 yazına girişte feci bi sırt ağrısıyla uyanıyorum ve bu tüm gün sürüyo..akşama doğru ağlayarak acile gidiyorum.her nefes alımda ciğerime bi şey batıyo verirken cıkıyo ama o batan şey 😀 velhasıl bi röntgen filmi fln derken teşhisim gelio “kas sıkışması.” Pratisyen abim verio da gevşeticiyi ohh gevşek gevşek dönüyorum evime.. Ben ısrarla bağırıyorum ama “bu kas değil.” Sürekli konuşan zevzek yapımdan olsa gerek kimse beni ciddiye almıo… yavaş yavaş azalıo ağrım,azaldı bitio,”kas deil bu ciğeeeeeer” naralarımla karışık,aha geçti geçio cümleleri derken tam 3 ay bitivermiş. Eylüldeyiz… Tatil dönüşü eve bi geliyorum deli gibi ateşim çıkmış.. aa ben hastayım!!! ilk gün ev ahalisi tarafından grip teşhisi konuluyo,klasik tedavi yöntemleri fln değişen bişe yok!bi sabah artık “hastaneye götürün lan beni” diye uyandım..artık nasıl ciddi olmuşsam çok kısa bi süre de kendimi doktorla surat surata buldum..”efenim şindi vucut fena,idrar yolları,üst solunum yolları,alt solunum yolları heeep iltihap dolu!ayrıca sol akciğerde tüberkiloz vakkaasıylan birlikte bi su toplaması varrr” ben son cümleyi duyamadım “alt solunum ney laaan?!!” diye içimden geçirirken “yalnız bu yeni bişe değil 2-3 ayı var” dedi doktor.ne diyosun?!!! Herkesss aaa uuu fln diyo.annem telaşlı.. ya ben ne diyorum aylardır vucudumun neresinin ağrıdığını anlamam için tıp mı bitirmem gerekiyodu?
bi anda etrafım hemşirelerle doldu.biri intraket takıo,biri ateşimi ölçüo,biri kan alıo..f1 pilotu gibiyim. halsizim,cok net göremiorum ama cok egleniorum..:) sonra sırtıma bi iğne sokuolar eğlencem bitio oracıkta suyu cekiolar annem feryat figan ağlıo..canım yanmıyo da uykum var yaa uyutmuyolar..tam 1ay bi odada kaldım ziyaretçiler gelio hepsi muz ve şeftali getirio kalbim sıkışıo artık meyve görmekten!her sabah 6 da röntgenimi çekiolar:S günde 4 novaljin yiyorum afiyetle:s acısı beynime vuruo.her seferinde hemşire şöyle dio” acımııyyycak hemen bitceekk,küçücük iğneeee” ulan iğnesi acıtmıo ki zaten bitince ilaç yakıo, kemiklerim deliniyo gibi, ağlaya ağlaya uyuyorum..gerçi 15nci günden sonra bağışıklık kazandım artık hafif ateşim çıkınca “novaljinim plzzz” diye zevzeklik bile yapıyorum sonrasında “ birazzzz uyusam geçer belki ,bir kalp atışı uzağımdaaa” diye bi Teoman şarkısı patlatıp uyuyakalıorum.her sabah avuç avuç ilaç içiyorum sonra “yemek yee” diye ısrarlar… “e doydum ki 12 ilaç yuttum şurupla da ıslattım ohh tamam işte daha ne yemeği??” bide hemşireler gelip basımı okşuyodu canımmm fln diye hani veremim yaa ,dert hastalıgı yaa,hemen yüzüme masum bi ifade takıyorum aplaa çok hastayım ben aplaa!

çevremin acaiplikleri son sürat ama buna hasta olmam bile engel değil..en yakın arkadaşım hasta olduğuma inanmıyor,”bunun var ya bi poqu yok zibel teyse dikkat çekmek için yapıo,kak lan ne uyuyon hayvan gibi” dio..tuvalete gidiyoruz elimde kendi serumumla onun sigara içmesini bekliyorum…bi diğer arkadaşım ”ben refakatçi kaliiim senle gece morga inelim aksiyon olsun” dio..aile dostumuz gelio,”zebla naaptın,kaç aldın bakiiim össden,bak tercihini yaparken vizyonunu geniş tut” ölüyorum lan ben öss ne? sabah akşam ayetel kürsi okuorum günahlarım affolsun diye..

1ay sonunda evime dönüyorum. Aile ve cevre acaipliğim sürüo.eve gelen ziyaretçiler anneme kahve falı baktırıyorlar,arkadaşlarım “zebla hebele hebele yak bi sigara auehğuehue..”diye alay ediyolar.bişe de diyemiyorum tehdit ediyorum salak salak “lan bi tıksırırım suratına görürsün baak, anneeeeeee yhaaa” uzun bi süre sigaradan nefret ettim,sonra bi baktım şebeğe dönmüşüz çayla bi tane, kahveyle bi tane. bi tane, bitaneee. “bitane kısa winston abyy,bi miller, bide su fıstıktan aldım ne vercem şimdi?!

şimdi geçti bitti.arada sırtım tutulsa acile götürülüyorum. o günler de Akrabalar gelince hemen bi tartışma cıkıverirdi hala daha cıkar. Halam annem’e “iyi yedirmediniz cocuuu,saglıklı besleyemediniz hasta oldu,yemek yap bidaha olur bak” diye görümcelik yapar,ablam “yaz boyunca bira sigara internet derken bünye düştü hasta oldun kapa o bilgisayarı bak zebze haşladım gel yiyelim”diye ot yiyişine arkadaş arar.annem “bak sen o çocuu çok sevdiydin verem etti seni, dikkatli ol artık seni mutlu etmiyosa ayrıl emi kızım” diye cümleler kurarken bende düşünür oldum,”yaa ben neden verem olmuştum?!””

Not:Bu Güzel Yazı bana ait değil “zebla” ya aittir..Teşekkürler “zebla”