Elimde bir derleme var,ölüm teması işlenmiş yazılar..Kimi bana ait,kimi başkalarına,çok güzel yazılar olduğundan değil,paylaşmak istediğim için aktarıyorum…
Annemin Ölümünü tahayyül etmeye çalışmış ve ardından bunu yazmıştım:
Kalabalıkla yaklaştık ölüler diyarına doğru…Tabuttan çıkan bedeni incetmeden mezara koymak ne kadar zordu..Bir de her gelen üzerine toprak atıyordu,ben atamam dedim,olmaz dediler,adettendir…Elime aldım küreği,başladım isteksizce toprak savurmaya..Küreği her sallayışta farklı bir anı canlandı gözlerimde..İlk nefesimde o benim yanımdaydı,son nefesinde ise ben onun yanında oldum..Bu bence kaderin cilvesi,ama kolay mıydı be insanın anasını gömmesi?
Bu yazı da,bir arkadaşımdan mesaj olarak gelmişti.
Boşa giden her günüm yaş olsa aksa gözlerimden yarattığım sel içinde.Yalvarışlar fısıldasam dudaklarımdan, bir şans daha diye yönelsem Allah’a,Nur yükselse avuçlarımdan,bir daha kanar mıydım nefsime,geçse bile aklımdan? (Cem YILDIRIM)
Bunu da,otogarda berbat tadı olan çayı yudumlarken yazmıştım:
Zihnimin derinliklerinde bir ben yaşıyor,bense o benden apayrı..İstediklerim ayrı,gayretlerim ters istikamette..Orta noktada buluşturamıyorum iki beni..Ve ben aslında bunun farkındayım fakat ya farkında olmayanlar?Çelişkiler alışkanlığım olmuş,bunu kabullenmemse artık acı veriyor..Ne o ben,benden ayrı yaşar,ne de ben ondan..Peki buna dur demek benim elimdeyse,bu salıvermeler neden?Sorgulamayla geçen ömürde 3 Yalan 1 Doğru götüre dursun,Ben Halan SAVAŞTAYIM…!
Bunu ne ara yazdım hatırlamıyorum:
Neden,neden,neden..Zihnimde sorular hem de her telden.Mevkimden bağımsız olsa daha mı rahat düşünebilirim?Karşımdakini cismani görmesem daha mı çok sevebilirim?Sorgusuz günlerimi günden saymıyorum,duygularımı aldırıp taş kalpli adama bağışlıyorum..Taşı kırıldı,kalbi kaldı geri,beni bana soruyor o adam,ben bilmiyorum ki beni…!
Son dakikada elime ulaşan bir yazıyla bitiriyorum,Melike Çakı arkadaşım yolladı,teşekkürler Melike : )
nedenini bildiğim;ama arayışına girmediğim,korktuğum,kaçtığım,beklediğim,özlediğim,oturup ağladığım zamanlar yaşıyorum.ait olmadığım bir yerdeymişim hissine kapılıyorum bazen.kimi günler yağmur da çok yağıyor eskisinden daha fazla yağıyormuş gibi geliyor bazen.bu bana eskiden böyle değildi dediğim zamanları hatırlatıyor.eskiden hiç bir şey böyle değildi,ben bu kadar büyümemiştim,büyümeyi reddeder gibiydim,zaman bana değmeden geçiyordu sanki çoğu zaman,çoğu zaman da günler takılıp kalıyordu…ben tutuyordum sanki günleri,unutmuyordum hiçbir şeyi.şimdi unutuyorum bazen yok sayıyorum,yaşanmamış farz ediyorum ama zaman daha bi fazla değiyor sanki bana.
anlamsızca içim acıyor bazı günler,evin bir köşesine takılıp kalıyor gözlerim.gördüğüm şeyin baktığım şey olmadığı anlar yaşıyorum,o yere bir daha bakmamak için evden kaçıyorum.gittiğim yerde de hiç bir şey göremiyorum.geri dönüyorum kendime yeni bi köşe buluyorum,yine aynı şeyleri görüyorum.nereye baksam nereye gitsem kendimden kaçamıyorum.bununla yaşamalıyım dediğim anlar geliyor,içime bakmayı sürdürüyorum.içimde bi yerlere soruyorum cevabını bulamadığım soruları.sonra vazgeçtiğim anlar geliyor.vazgeçiş en zor sorulara cewap aramaktan daha kolay geliyor…
(Bu yazıları üşenmeden benim için derleyen Duygu Ölçar arkadaşıma teşekkürler)
ölüm ölüm dediğin nedir ki gülüm ben senin için yaşarım,
diyerek hayatın devamlılığını hatırlatmak istedim, ölüm acı bazen belki de
hepimiz ölmek isteriz çünkü o zaman yaşamak çok daha zor gelir bize…
dostlarımız sevdiklerimiz aşklarımız olmasa yaşamak ne diye…
cem Yıldırım ın siirini çok beğendim bu çocuk kimse çok iş var kendisinde
canım kardeşim emrah herzaman derlemeyede hazırım yazılarının devamını telime bekliorum muhakkak kib